از تو پرسیدم !

از تو ای راستگوترین دروغگوی بزرگ ،

پرسیدم که فردا روز من است آیا؟

گفتی تمام فردا را در آسمان شب نظاره کن.

پرسیدم از ستاره ها جویا شوم؟

گفتی نه .

        نگاه را به دور ماه هاله کن.

شب شد.

سراغ آسمان رفتم و ستاره و ماه.

من ماندم و سیاهی و آسمان و نگاه.

گفتی نگاه را به دور ماه بچرخانم.

ماهی که پشت ابر نهان شده چه کنم؟

گفتی بمان و سیاهی شب را نظاره کن

می مانم اما نظاره ی شب نمی کنم

زنجیر می کنم نگاه را به دور ابر

و هر که از من بپرسد از طلوع بخت

میگویمش بمان و ابرهای سیاه را

    پاره پاره کن.